Adam Olmamızın İmkanı Ya Da İnsandır İnsanı Yoran
Birilerine rahatsızlık vermeye genellikle annemizin karnındayken başlarız.
Hayatın tüm debdebesine ve zorluklarına karşı -sanki başka işi yokmuş gibi- annemiz bizi aylarca besler, dünyaya getirmek için onulmaz sancılar çeker. Oradayken dış dünyayı, bizi bekleyen türlü tantanaları merak eder ve acele ederiz. Bu acelenin temel sebebi; mevcudiyetimizi bir an evvel ilan etmek yani ‘‘ben de varım’’ diyebilmektir.
Peki bir müddet zorunlu olarak anne karnında kalacağımızı anladığımız zaman ne yaparız? Sorunun cevabı hepimizce malumdur, önce küçük tekmeler sonra daha sert tekmeler…
Bu tekme atma huyumuz dünyaya geldiğimizde de değişmez.
Mesela bize iyilik yapanlara tekmeler atarız, küçük tekmeler? Hatırlayınız! Annemiz bize iyilik yapmıştı ve biz bu iyilikleri anne karnında bile karşılıksız bırakmamıştık! Hayatın her safhasında rakip olarak gördüklerimizi tekmelemeyle devam ettiririz bu huyumuzu. Umarsızca yapanlar da vardır bu işi, hak ve adaleti gözetmemeye riayet etmek onların en önemli meziyetidir.
Rahatsızlık verme huyumuz bir türlü düzelmez ve insanlar genellikle birbirini bunaltırlar.
Çok gürültü yaparsak ‘‘komşularımız’’ bizden şikayetçidir. ‘‘Komşular’’ bizimle uğraştığı için biz de onlardan şikayetçiyizdir. Bazı apartmanlarda bina yönetimi ‘‘ayakkabıların dışarıda bırakılmaması kuralına’’ uymayan sakinlerden şikayetçidir, biz de bir önceki cümledeki gerekçeyle onlardan şikayetçiyizdir. Bu apartman mevzusunu mahkemeye taşısak, sanıyorum hakim bey de bizden şikayetçi olabilir. Resmi bir şikayet olmaz belki bu ama gider bizi karısına şikayet eder herif; bugün böyle garip bir davaya baktım diye anlatır…
Şikayetlerimiz bitmez. Öğrenci öğretmeni, adam eşini, patron işçiyi, çoban kurdu, hırsız ev sahibini… Bunlar hep birbirini suçlarlar. Hırsız şöyle der: Bir evi soymaya girdim, çaldığım altınlar kalp çıktı. Kurt şöyle der: Çoban nefes aldırmıyor ki karnımı doyurayım! Liste uzar gider.
Fikirlerimizden rahatsız olanlara gelince, annemizin karnındayken asıl onlara mı rahatsızlık veririz? Doğmak için neden onlardan izin almamız gerekir? Herkesin kendi doğrusunu yaşamasının önündeki engel nedir? Bu sorulara hepimizin uzun uzun cevapları vardır.
Bence cevap basittir:
Hatırlayınız! Annemiz bize iyilik yapmıştı ve biz bu iyilikleri anne karnında bile karşılıksız bırakmamıştık!
